Fundacja Pomocy Biednym Dzieciom „Ut Unum Sint” została ustanowiona 10.stycznia 1990 r. aktem notarialnym spisanym w Państwowym Biurze Notarialnym w Świdnicy ( rep.A nr 28/1990). 17 maja 1990r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi dokonał jej rejestracji ( RF-I-514).
Geneza Fundacji sięga jednak roku 1984. W grudniu tego roku, niewielka grupa ludzi związanych z kościelnym ruchem „Komunia i Wyzwolenie”( Comunione e Liberazione) odwiedziła z okazji św. Mikołaja kilkanaście świdnickich rodzin, zupełnie przypadkowo wybranych z listy sporządzonej przez jedną z nauczycielek szkoły podstawowej. Były to rodziny żyjące w bardzo trudnych warunkach materialnych i mieszkaniowych, rodziny rozbite, z problemami alkoholizmu, nędzy moralnej i z dużą ilością dzieci.
Tak zapoczątkowana historia wspólnej drogi i przyjaźni trwa do dziś.
W ciągu pierwszych sześciu lat podejmowano różne inicjatywy i działania, które coraz bardziej czyniły te kontakty stabilnymi i rysowały perspektywę, dającą gwarancję dzieciom i ich rodzinom, że pierwsze spotkanie nie było tylko jednym z wielu epizodów ich życia czy też jednorazowym, zwykłym odruchem litości.
Zaczęto systematycznie organizować spotkania z tymi dziećmi, najpierw raz w miesiącu, potem w każde niedzielne popołudnie. Wynajmowano sale parafialne, by razem z nimi trochę się bawić, śpiewać, rozmawiać i zawsze poczęstować czymś do jedzenia przygotowanym z własnych, domowych zapasów.
Systematycznie odwiedzano też dzieci w ich domach, poznając coraz bardziej ich codzienne problemy a tym samym nawiązując stopniowo bliższy kontakt z ich rodzicami czy rodzeństwem.
Dzieci znały adresy osób ich wspierających, by w każdej chwili i z każdym problemem mogły się do nich zwracać. Wiele razy pukały do tych domów kiedy potrzebowały pomocy. W ten sposób początkowo przeżywano zwykłą codzienność, naznaczoną często wieloma problemami bardzo trudnymi i bolesnymi.
W 1986 roku zorganizowano pierwsze wspólne wakacje dla 34 dzieci. Był to bardzo ważny moment w historii rodzącego się dzieła. Fundusze gromadzono w przeróżny sposób, wykorzystując wszelkie znajomości i pomysły, jednakże ich podstawę zawsze stanowiły osobiste pieniądze osób zaangażowanych.
Dzieci stale przybywało i nadal przybywa w sposób zupełnie naturalny, ponieważ one same zapraszają swoich kolegów ze szkoły czy z ulicy, mówiąc im, że znalazły miejsce prawdziwej przyjaźni, miejsce, które często nazywają swoim domem.
Aby podołać nowym zadaniom, a tym samym jeszcze pełniej i skuteczniej towarzyszyć dzieciom i ich rodzinom, postanowiono powołać instytucję, strukturę posiadającą osobowość prawną. Tak zrodziła się decyzja utworzenia Fundacji, w której nazwie umieszczono słowa Chrystusa : „UT UNUM SINT” – „Aby byli jedno” – słowa, które patrząc na wspólnie przebytą drogę i mając na uwadze poważną perspektywę, niosącą realną nadzieję dla każdego człowieka, stanowiły i nadal stanowią najistotniejszy punkt całego programu dzieła. Punkt, w którym w sposób najbardziej ludzki, szanujący godność absolutnie każdego człowieka, zbiegają się i są możliwe do podjęcia wszystkie problemy życia.
W 1990 Fundacja otrzymała w dzierżawę lokal, który nazwano „Oratorium”, gdzie już codziennie mogły przychodzić dzieci. Oprócz momentów wspólnej zabawy i pracy, zaczęto także pomagać w odrabianiu lekcji. Zawsze też czekał gorący posiłek, dla wielu jedyny w ciągu całego dnia. Pomimo, że wykonano sporo prac remontowych, pomieszczenia „Oratorium” nie spełniały podstawowych wymogów funkcjonalnych a przede wszystkim sanitarnych. Podejmowano jednak służbę wobec dzieci z wielkim zapałem. Przeżywano tam razem uroczystości św. Mikołaja, wspólnej wigilii, zabawy choinkowej, jasełek, I Komunii czy Chrztu św. Te większe uroczystości gromadziły często nawet ponad 200 osób.
W 1991 r. Rada Miejska w Świdnicy przekazała w bezpłatne użytkowanie, a następnie sprzedała Fundacji za symboliczną „złotówkę” jeden z budynków zwolnionych przez wojska radzieckie opuszczające Świdnicę. W tym domu jedna z rodzin zaangażowana w dzieło Fundacji zamieszkała tworząc rodzinę zastępczą dla trojga dzieci, które trafiły do domów dziecka. W marcu 1992 J.E.Ks. Bp Józef Pazdur przybył by osobiście poświęcić ten dom.
W tym samym czasie Fundacja nabyła także sąsiedni budynek i wykonała kapitalny remont adaptując go na nowe „Oratorium” z pełnym zapleczem kuchenno-magazynowym, stołówką dla 100 dzieci oraz pomieszczeniami dla dzieci.
W lutym 1993 przeniesiono „Oratorium” z pomieszczeń użyczonych przez „Renifer” do obiektu przy ul. Mickiewicza 9, będącego od tamtej chwili nową siedzibą Fundacji.
W 2005 r. Fundacja przyjęła na swojego Patrona Matkę Teresę z Kalkuty.